ARTIK SUSMAYACAĞIM ANNE

                                   

                                                                                                                                                                                                                                       belleğim tutsak

                                                                    düşlerim yaralı                                                                                                                                           kollarım bileklerimden kesik                                                                                                                     yağma kar                                                                                                                                                   kan damlar üzerine                                                                                                                                    çığlığa boyanır beyazın    

                                                                                                                                                                                                                                                                                

                                                                                                                                                                                                                   ARTIK   SUSMAYACAĞIM   ANNE                                                                                                                                                                      Münire ÇALIŞKAN TUĞ                                    

    Bugüne kadar hep sustum anne.  Başımın rahat olması için, dilimi   hep  kısa  tutmamı  istedin. Beni  ayıplar,  günahlar, geleneklerle  sarıp sarmaladın. Ne zaman konuşmaya kalksam, sözlerimi  yutup  sustum. Sustukça kanadım, yaralarımdan  korktum anne.  Korktukça içime ağladım,  kabuslara  uyuyup, karanlıklara uyandım.  Sözcüklerim,  sesini yitirip beni terk etti. Yalnız,  savunmasız  kaldım anne.

     Artık susmayacağım anne.  Sen de bugün, sözümü kesmeden dinle beni. Susturmaya çalışsan da konuşacağım. Hem bugün sadece ben değilim: Güldünya’yım, Ayşe Paşalı’yım, Hasret’im, Erguvan’ım, Serpil’m  N.Ç’yim ve daha niceleriyim biraz.

     Önce senden başlayacağım anne.

      Kardeşim sünnet olduğunda şölenlerle, düğünlerle onun  erkekliğe  geçişini  kutlarken, ben regl olduğumda nedenini anlayamadığım tokadın patlayıvermişti yüzümde. Günlerce ağlamıştım gizli gizli. Belki o tokadı yemeseydim  susmazdım . Yaşadığım her şeyi sana anlatmak istediğimde, ilk tokadınla yandı yüzüm. Korktum, utandım ve sustum.

    Babam kardeşime  : “Haydi oğlum pipini göster amcalara, teyzelere, görsünler nasıl erkek olduğunu.” dediğinde, gururla gülümsediğini görür gibiyim bugün de .  O gün,  kardeşimin  - hem de aile bireyleri tarafından- topluca taciz edildiğini düşündüm.  Siz, bu gösterilerinizin  ve erkekliği  öne çıkaran  nice davranışınızın,  zamanla toplumu tehdit eden bir bombaya  dönüşeceğini görmekten uzak, gururlandınız. Ben korktum ve sustum.

    Babamın en yakın arkadaşı   “ Sivilcelerin çıkmış.” deyip, yeni yeni uyanan göğüslerimi sıktığında  parçalandım, parçalarım her yana saçıldım cam kırıkları gibi. Onları  toplayıp  yapıştırmaya, kendimi onarmaya çalıştım, beceremedim. Hep eksik kaldı bir yanım anne.

     İlkokul öğretmenimin,  babacan tavırlar takınarak, elini omzuma atıp, oradan göğüslerime kadar uzandığını kimseye anlatamadım. Korktum , utandım ve sustum.

    Göğüslerim hala acıyor anne.

     Büyüdüm. Otobüsteki kalabalıktan faydalanarak kalçamı avuçlayan adamın yüzüne baktım. Bir şey  yapamadım. İğrendim,utandım  ve sustum.

  Akşamları eve gelirken arkamda duyduğum ayak sesleriyle ürperdim. Arkamı kollayarak yürümekten yoruldum anne. Çarşıda, pazarda -ne giydiğimden  bağımsız - aç erkeklerin bakışlarından,  “Ne bakıyorsun?” dediğimde pişkin pişkin sırıtmalarından, yanımdan geçen arabaların yavaşlayıp içindekilerin laf atmasından, bir erkeğin yanından geçtiğimde söylemeye başladığı cinsel içerikli şarkıları duymaktan , iğrenç kahkahalar, mide bulandıran dokunuşlardan ve daha nicelerinden yoruldum anne.

    Ne giyineceğime, örtünüp örtünmeyeceğime, kaç çocuk doğuracağıma, kürtaj olup olmayacağıma, çalışıp çalışmayacağıma karışan yöneticilerin her gün televizyon kanallarında boy göstermesinden usandım.

  “ Ben  kadın erkek eşitliğine inanmıyorum, örtüsüz kadın perdesiz eve benzer, evdeki işler yetmiyor mu, siz kadınlar işsizlik nedenisiniz, çalışan kadın fuhuşa davetiye çıkarır….” sözlerinden  yoruldum . Daha neler neler dediler de ben duymak istemedim. Çok yoruldum anne, sustukça yoruldum.

   Dün Özgecan’ın cenazesi vardı. Hani  Mersin’de toplu taşıma aracıyla evine giderken kaçırılan, tecavüze direndiği için öldürülen, önce kolları kesilip, sonra vücuduna  benzin dökülüp yakılan ve ıssız bir yere  atılan üniversite  öğrencisi Özgecan’ın. Kadınlar  tabutuna erkek eli değsin istemediler.

 “ Özgecan’ın  tabutu  çok ağır, o tabutu taşımaya erkeklerin gücü yetmez.”  deyip sırtladılar.

    Bugün ben de Özgecan için siyahlar giydim. Eylemdeyim anne. Sokak aralarından birer ikişer çıkan kadınlar, sel olup aktılar meydana dalga dalga.

   Morarmış gözleri, kırılmış kolları, vücutlarındaki bıçak yaralarıyla geldiler.

   O güne kadar sustukları sözcükleri kuşanıp geldiler.

   Oyunlarından koparılıp  gelin yapılanlar, çocukluklarının ellerinden tutup geldiler.

    Beşik kertmelerine, namus cinayetlerine, törelere “Hayır” demek için geldiler.

    Analı- kızlı geldiler, babalarından kaçarak geldiler. Ses olmak, söz olmak, o güne kadar boğulan çığlıklarını birleştirmek için geldiler. Ne çok geldiler anne.

  Çığlıklar, acılar, umutlar pankart oldu, ses oldu, söz oldu;   çınlıyor her yanda.

  Ben de sesimi buldum anne, artık susmuyorum. Kol kola girip hep birlikte  haykırıyoruz:

                                Yasta değil, isyandayız.

                                                                                                            

  

    Evrensel gazetesinin Ekmek ve Gül ekinde 7 Mart 2015 tarihinde yayımlanmıştır.)