KENDİME TUTUNDUM
Hiç zengin
hayallerim olmadı benim. İçimde kopan fırtınaların dinmesini beklerken, yeni yolculuk düşleri kuracak limanlarım da yoktu.
Yalnız, çıplak, savunmasızdım.
Bir gün sen çıktın karşıma. Sana tutundum. Ellerim
oldun; üretken, umutlu ellerim. Gözlerim, sonsuz güzelliklerin tadına vardığım.
Toprağı ürküttüğümü düşünürdüm, seninle üzerinden el ele geçerken. Yokluğunda, ebedi bir karanlığın içinde kör yaşayacağımı
düşünerek daha çok sarıldım sana. Sarıldıkça ısındım, güçlendim, giyindim.
"Buydu!" dedim "beklediğim adam,", kapıldım rüzgârına.
Saçlarım dağıldı, nefesim tıkandı, soluksuz kaldım. Yerçekimi yenik düştü
uçuşlarıma.
Sonra dindi fırtına, güneş tutuldu, karanlığa
gömüldüm. Üşüdüm ayaz gecelerde. Bekledim.
Gelmedin ,kırıldım;
beni sevmedin,öldüm. Düş kırıklıklarım dar alanlara sıkıştırdı beni,
gelişemedim, yeniden çıplak kaldım, hep kaybeden oldum. Korku duvarları
büyüttüm yüreğimde, onlara hapsoldum, düşlerim yarınsız kaldı debelendiğim
duvarların içinde. Seninle kurduğum limanlarımı yıktı fırtınalarım, azgın
dalgalar dövdü kırık teknemin duvarlarını, umutlarım öldü.
Umutlarım öldü, ben doğdum.
Yüreğimin,
tüm insanlığa yetecek kadar sevgiyle
dolu yeni bahçesine derin bir çukur açıp; acıları, bekleyişleri gömdüm. Birinin
ardından gitmeleri, vazgeçememeyi, kendim olamamayı... Hayatı birilerine
tutunarak yaşamaları, kördüğümleri, gölgeleri gömdüm. Gömünün üstünde çiçekler
büyüttüm, yaşadığım acılardan damıttığım
gözyaşlarımla suladığım çiçekler. Zamanla karanlığından kurtuldu, renklendi
dünyam . Şimdi yıldızlarım pırıl pırıl gecelerimin göğünde, sularım daha dingin
akıyor yataklarında.
Yüreğim taze bir bahara yürüyor bugünlerde. İçimde
kanatlanmaya hazır bir kuş büyütüyorum. Yeni yolculuklara kendi kanatlarımla çıkacağım.. Beni alıp
götürecek fırtınalar beklemiyorum artık; kendim yaratıyorum rüzgârlarımı. Bahçemdeki
ağaçlarım daha bir sağlam tutunuyor toprağına.
Umutsuzluk denizlerimin
ürkek cümlelerinin sonuna bir nokta koyuyorum.
Yeni paragraflara gebeyim.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder